Ímynda tær, at eg í dag fari at fyrireika eina ferð til tað staðið, tú hevur droymt um at sleppa at vitja ordiliga leingi.
Tað kann vera, tað er ein oyggj langt burtur her frá, ein høvuðsstaður, tú heldur hevði verið spennandi at vitja, ein fóltbóltstúrur í Englandi ella kanska ein spennandi túrur til eina oyggj í Føroyum, har vit skuldu roynt alt møguligt ymiskt í náttúruni, at síga, rógva kajak ella okkurt annað.
Ímynda tær at fyrireika hesa ferð, og so kemur tað: eg bjóði tær við !
Tað er júst tað, sum vit faktisk ynskja at gera í dag.
Vit ynskja at bjóða tykkum børnum við á eina ferð, sum skal føra okkum fram til eitt stað, sum vit øll, børn og vaksin droyma um; einar enn betur Føroyar hjá børnum at vaksa upp í.
Endamálið í dag er nevniliga, at tit sleppa at ferðast í hugaheimi tykkara og gera tykkum hugsanir um, hvussu Føroyar kunnu gerast enn betur; og tað endar ikki her.
Tí tá vit hoyra, hvat tit hugsa hesum viðvíkjandi, so vilja vit taka tað við okkum í fyrireikingini av hesi ferð, og soleiðis eru vit øll longu byrjað upp á at flyta okkum fram móti málinum í felag.
Vit bjóða tykkum børnum og ungum sum tey fyrstu í samfelagnum at koma við tykkara íkasti til eina barnalóg – tann fyrsta í Føroyum yvirhøvur. Tað er søguligt. Tað er stórt.
Tit sleppa í dag við tykkara egnu rødd, sum er alt avgerandi, at fortelja okkum, hvussu tit hugsa tykkum, at Føroyar kundu sæð út, soleiðis at tað gerst enn betur hjá øllum børnum at búgva her.
Tit eru kul. Tit skulu hugsa stórt og vítt, og ver endiliga ikki bangin fyri at siga tína hugsan, tí hon er so sera týdningarmikil.
Eg ynski tykkum ein góðan, gevandi og stuttligan dag, og eg gleði meg at hoyra seinni í vikuni, hvat tað er, tit hugsa um júst hetta evni.